Şenay Tanrıvermiş
senayt@windowslive.com
Sinema Editörü

 

Son Konser

Son Konser, uzun yıllar birlikte çalışan dört müzisyenden biri hastalanınca ortaya çıkan ayrılma, veda, dağılma ve birleşme gibi gayet düşündürücü yaşamsal konularla dolu bir film. Arkadaşlık, aşk, bağımlılık, alışkanlık, sevgi gibi birbirine yakın duygular masaya yatırılıyor. Filmde yoğun duygusal ilişkilerin, kişilerin kariyerleri tehlikeye girdiğinde vazgeçilebilir olup olmadığının sıkıntısı resmediliyor. Yani gruptan bir kişinin hastalığı diğerlerinin de kabus dolu sınavına dönüşüyor.

Çünkü gruba alınacak yeni iş arkadaşı her birinin kariyeri için tehdit gibi algılanan bir mecburiyettir artık. Sanatla uğraşan insanlara özgü vicdan ve ego savaşları birçok huzursuz edici sorgulamalara neden olur. Senaryosu bir yandan fondaki müzik dinletileriyle güçlenir ve tatlanır, diğer yandan yaşamsal pratiklere dair temel sorularla güçlenir.

Ne var ki yer yer neredeyse sadece bir dinletiye dönülmesi anlatıyı bir hayli zayıflatıyor, olay örgüsünü koparıyor ve zaten güçsüz bağlantı noktalarının anlamından kaybetmesine neden oluyor. İyi ve değerli bir konu içermesine karşın konuyu dağıtan ve bağlayamayan yapısı, ‘Son Konser’in ortalama bir film olarak kalmasıyla sonuçlanıyor.

Oyuncu kadrosundaki dev isimlerin muhteşem performansları açısından film seyre değer sahnelerle dolu elbette. Hüzünlü bir ego savaşına eşlik eden iyi bir klasik müzik dinletisi dinlemek isteyenler için haftanın en keyifli seçeneği olabilir! Netice de Christopher Walken, Philiph Seymour Hoffman, Catherine Keener ve Mark Ivanir dörtlüsü konuyu hissettiren ve seyirciye tüm duygusunu geçiren dokunaklı bir hava yaratıyorlar. Filmin havası ve kokusu seyircisine bulaşıyor, daha ne olsun? Ama klasik müzik sevmeyenler ve ağır anlatımdan hoşlanmayanlar uzak dursun!

Zoraki Misafir

Takıntılı, titiz ve yalnız Roberto’nun başına gökten misafir düşer; Zoraki Misafir’in konusu işte bu kadar absürt olaylar zincirinden çıkarılmıştır. Absürtlüklerin zamanlaması, devamlılığı, ve dili sayesinde anlatı güç ve inandırıcılık kazanır. Ardı arkası gelmeyen kopuk, saçma, nedensiz olaylar bütününde filmin kendi mantığı ve matematiğinden müthiş keyifli bir komedi doğar. Roberto’nun sadece vücut jest ve mimikleriyle kurabildiği dil anlatıya özel ironik bir anlatım katıyor. Jun’da dilini ve kültürünü bilmediği bir ülke de kayıptır, Roberto’nun sıkı sıkıya bağlı olduğu alışkanlıklarını kaybetmesine bilinçsizce neden olur, saati saatine ayarlı gündelik programı tamamen değişir.

Bol çatışmalı değişimin neredeyse her sahnesinden yumuşacık farklı bir mizah patlıyor. Birbirinin kültürünü hiç bilmeyen, anlamayan iki insanın kesişmesi, yönetmen Sebastián Borensztein’in özgün atmosferiyle müthiş renkli ve zevkli sekanslar yaratıyor. Kaldı ki Ricardo Darin’i izleme ayrıcalığı da eklenince ‘Zoraki Misafir’ basit, kolay, seyirciyi yormayan ancak keyifli bir komedi olarak öne çıkıyor.

Wolverine

Fantastik, macera, dram ve dövüş sanatları bir araya gelirse ve ABD yapımı bir kahraman film edilirse beklenilecek öğeler ve mutlaka olması gereken sahneler herkesçe bilinir. Wolverine istenilen kadar aksiyon, patlama, uçuş, yangın, lüks, göz alıcı mekanlar, güzel kadınlar ve olağanüstü güçlerle donanımlı kahramanlarla dolu bir film. Dolayısıyla haftanın gözdesi elbette, çünkü istenileni fazlasıyla veren bir gişe filmi olarak seyircisini fethetmeye hazır bekliyor.

Film sevilen ve bilinen çizgi roman serisinden sinemaya adapte edildiği için izleyicisi tarafından zaten biliniyor ve seviliyor. X-Men dünyasının en fazla hayranı olan karakter Wolverine bugünün Japonya’sında destansı bir savaşa girişiyor. Japonya, Amerikan filmlerinde hep bilinemez, anlaşılmaz bir kültürü, korku ve şiddet dolu bir yaşam anlayışını çağrıştırır. Aslında genel olarak Batı’nın dışında kalan tüm dünya ilkelliği, umulmadık belayı, alabildiğine tehlikeyi temsil eden bir çeşit bela olarak gösterilir.

Bir yandan egzotik dünya keşfe değer görülürken diğer yandan baş edilmesi, çeki düzen verilmesi, terbiye edilmesi gereken bir evren söz konusudur. Her zaman olduğu gibi Batılı kahraman yardım için Japonya’dadır. Wolverine böyle bir coğrafyada sadece düşmana değil kendi ölümsüzlüğüne karşı da mücadele eder.

Wolverine’de, samuray miti ve bilim kurgu öğeler birleştirilir, geçmişle hesaplaşma dövüş sanatlarının estetiğiyle boyut değiştirir. Kendi kimliğinden ve ölümsüzlüğünden kurtulmak için yaşamakta ve savaşmakta olduğu için kuşkusuz ilginç ve çelişkili bir kahramandır.

Başrollerini Hugh Jackman, Will Yun Lee ve Tao Okamoto oynadığı filmin yönetmenliğini James Mangold üstleniyor. Bu seriyle özdeşleşen Hugh Jackman yönetmenin tercihi doğrultusunda bu kez daha karanlık, esrarengiz ve iç çatışması yüksek bir karakteri başarıyla canlandırıyor. Süper kahraman kategorisinde olmasına karşın tam, kusursuz ve sonsuz güçleri olmadığı, hatta istemediği ve depresyonlu bir kişilik sergilediği için Wolverine az da olsa bir farklılık kazanıyor.

Bilim kurgu ve aksiyona gömülü çalışan filmin birçok politik mesaj ve söylem iddiası olsa da ana akım sinemanın söyleyebileceğinin dışına çıkılmıyor. Yönetmen James Mangold gişe amacına hizmet edecek tüm öğeleri kararında kullanarak sevenlerini kesinlikle memnun ediyor. Şaşırtıcı, yenilikçi, derinlikli olmak yerine eğlenceli bir sonuçla Wolverine serinin hayranlarına istedikleri hız, teknoloji ve tempoyu veriyor.