Şenay Tanrıvermiş
senayt@windowslive.com
  
Kutlama değil isyandı 8 Mart!

Kimi mağazalarda kadınlar için indirimler yapıldı 8 Mart’ta. Bazı ürünlerde % 20-30 hatta %40’a varan indirimler sistemin çirkin gaz çıkarma yöntemlerinden bir örnekti sadece. Aynı iyi kalpli indirimler anneler, babalar, sevgililer günlerinde de şirin ve temiz görünmek isteyenlerin bayat ama her zaman çok tutan formüllerindendir.

Kadınlar gününden anladığınız yine alışveriş ise zaten size her gün düğün bayramdır. Anlayana sivrisinek saz anlamayana davul zurna az elbette. Birileri meydanlarda, birileri hastane kapısında, birileri sokaklarda toplanırken, haykırırken, bağırırken, ağlarken siz büyük marketlerin 8 Mart’a özel sinsi fiyat politikalarına yenilerek günü değerlendirdiğinizi düşünüyorsanız yazıktır.
Yazıktır çünkü kutlama değil isyandır 8 Mart bize…

Çünkü Berkin Elvan’ın annesi hastane önünde evladının erimesine inat umutlarını güçlü tutmak için kalabalıkları çağırıyor ve elini tutan sayısı arttıkça oğlunun yaşayacağına inanıyordu. Bazılarının iliği, kemiği, eti erirken diğerlerinin trilyonları erimek bilmiyor semirdikçe semiriyordu…

Bu yüzden kadınlar gününde kutlamadan çok isyan edesi geliyordu anaların, kadınların, kız kardeşlerin!
Her cumartesi beyaz tülbentlerinin altında kapkaranlık tonlarca yorgunluk, hüzün ve işkence saklayan Cumartesi Anneleri yine vazgeçmeden orada oldukları için kadınlar günü kutlamadan çok isyan etme arzusu büyütüyordu içimizde. Onlar kemikleri dahi olsa evlatlarının meçhul kaderini çözmek ve en azından ziyaret edecek mezarlar istiyorlar yıllardır.

Asil, sessiz, inatçı ve kahramanca bekliyorlar. Belki insanlık yürürlüğe girer diyorlar. Belki kapı çalar diye uyumuyorlar ya da bazıları kapıları açık uyuyorlar. Hırsızlardan korkmuyorlar çünkü evlatları çalınmış bu anaların. Biz beklersek elbet bir utanan olur sonunda diyorlar…

Cinayetlerin namus adına işlendiği ve kadın öldürmenin artık bir erkek sporuna dönüştüğü ülkemizde kadınlar günü kutlanacak değil isyanımızı büyütecek bir güne dönüşüyordu çoktandır. Çoktan da çok! Bu yüzden kadınlar yağmura aldırmadı sel oldu sokaklarda. Kendilerine gaz sıkan, copla vuran, bariyer kuran polisin karşısında öyle dik ve güçlü durdular ki memleket hala biraz ayaktaysa neden olduğunu anlamak kolaylaştı. Dolayısıyla 8 Mart’ta patriyarkal düzene, polis devletine, erkek şiddetine, toplumsal cinsiyetçilik hegemonyasına, kapitalizme, militarizme, emperyalizme ve savaşa karşı kadınlar kutlama değil isyan ettiler. Yağmur yağdı, hava soğuktu ama kalabalık büyüdükçe büyüdü.

Omuz omuza, el ele, ses sese vererek kibarca ve cesaretle günlerine sahip çıktılar. Coşkunun büyüklüğü belki de baskının şiddetinden geliyordu. İnadına yürüyüş gece yapıldı ve kadınlar karanlığa yürüdüler, karanlık güçlere karşı! ‘Bedenimiz, hayatımız, kararımız bizim, aileniz sizin olsun’ dediler. Çünkü kadının sessizliği üzerinden çevrilen kirli çarklardan biri olmamak için aileden de vazgeçtiler. Aile kurumu altında yaşanan evlerden çıkan kutuları gördüler, erimeyen paraları ve an an eriyen Berkin’in bedenini…

Çok kalabalık, bol sloganlı, hararetli, heyecanlı, öfkeli ve inatçı olmaları sebepsiz değildi. Kutlama değil isyandı 8 Mart!