Hazine Avcıları, ikinci Dünya Savaşı sırasında yedi sanat aşığı farklı karakterin, eserleri Nazi hırsızlardan kurtarma hikayesini anlatıyor. Ne kadar bayat değil mi? Elbette gerekirse canları pahasına eserlere sahip çıkıyorlar, her türlü yaşamsal riski önemsemiyorlar, eserleri mutlaka asıl sahiplerine vermek için didiniyorlar.
Tabii bu sırada marşa benzer kahramanlık çağrışımları yapan ve seyirciyi duygusal olarak yükseltmeye yönlendiren müzikler kullanılıyor. 1000 yıllık kültürel birikimin yok olmasının evlerin, arabaların, sokakların hatta insanların yok olmasından daha önemli olduğu söyleniyor. Film kültürel eserlerin var olduğu bir dünya da insanlığın her türlü felaketi atlatabileceğini anlatıyor. Aksi takdirde insanlık tarihinin sıfırlanacağını iddia ediyor. Ve tabii eserlere sahiplik yapmakta yine Amerikalı iyiliksever kahramanlara kalıyor. Yine Hollywood kurtar kurtar bitiremiyor dünyayı!
Aman canım film sanatın dünyayı ayakta tuttuğunu iddia ediyor deyince, filmin bir görüşü olduğu ve bu görüşü destekleyecek argümanlar sunduğu sanılmasın. Hazine Avcıları sadece kahramanlıklara odaklı bir anlatımla seyirciyi hoş tutmaya çalışıyor aslında. Birbirinden farklı 7 sanat tarihçisi, müze yöneticisi, mimar gibi uzmanlık alanı sanat olan adamın askerlik yapmasından hem komedi hem de güya savaş filmi çıkartılıyor.
Savaşın doğasına ters düşen bu adamların jest ve mimikleri, basit kelime oyunları ve tekrarlarla, son derece yüzeysel ve zeka fukarası sahneler anlatıyı boğdukça boğuyor. Bir tane bile duygu derinliğine izin verilmeden her bir karakter mutlak kahraman ilan edilirken sözde savaş filmi içinde, durum komedisi sahnelerine sığınılması ayrıca ve her defasında metni zayıflatıyor. Biyografi türünden bazı izler görülse bile sadece tek perspektifli bakışlar inandırıcılığı da törpülüyor.
George Clooney’nin yönetmenliğini üstlendiği film bir romandan beyazperdeye uyarlanmış, başrollerini ise Matt Damon, George Clooney ve Cate Blanchett paylaşıyor. Doğrusu rolün gerektirdiği star bakışları, gülüşü ve duruşlarıyla Clooney en fazla abartmayı seçmiş oyuncu olarak sivriliyor. Öyle ki hücrelerine sinen aşırı doz performansı, anlatının amacıyla örtüşse de sıkıcı boyutlara ulaşıyor. Clooney şova dönüşen metin, artık bir gerçek hayat uyarlamasından çok karakterin kendisine ve canlandırdığı kahramana güzelleme tadını zar zor veriyor.
Avrupa sanatının tek elde toplanıp yok olmasına dahi, cesur ve sanat aşkıyla uzanan Amerikan dürüst vicdan ve eli ise günümüz seyircisi için ne kadar ikna edici olabilir ki? Yine kurtarıcı Amerikan askerinin maksat insanlık kültürel mirasının korunması olunca yakın tarih seyircinin kafasında tetikleniyor, dolayısıyla ezberlenmiş ve bıktırmış mesajlar içerdiği için iğreti ediyor.
7 başarılı oyuncunun nerede, neyin, niçin peşinde olduğunu harita üzerinden izah etmeye çalışan metin, eklektik yapısını adeta itiraf ediyor. Bağlantıların kopuk oluşu, karakterlerin anlaşılmaz motivasyonları ve aksiyonları akışı iyice aksatıyor.
Bu kahramanlık hikayesine inanmaya ve alkışlamaya hazır seyirci bile neden-sonuç ilişkisinde bunalıp artık sadece amaca odaklanıyor. Aman eserler bulunsun ve sahiplerine verilsin fikriyle kahramanların parodiye dönüşen aksiyonları zar zor bir gülümseme bile oluşturamıyor. Heyecanı zaten olmayan filmin komedisi de düşük zekalı esprileri kesmeyince tesirsiz bir melankoliye kıstırılıyor anlatı. Sonuçta sanatı yüceltme ve her türlüsünü koruma mesajları seyirciye soğuk ve didaktik öğretiler gibi itici bir dille zar zor ulaşıyor. Clooney’nin seyircinin kalbine ulaşma niyeti suya düşüyor denilebilir. Ortalamayı yakalayamayan konusu ve işleyişiyle kotarılamayan Hazine Avcısı yine de kadrosu hatırına Hollywood tarzı sinemaseverleri salonlarda bekliyor.
Sinema Sokağı Gazetesi 
Kesinlkle yorumlarınız çok doğru. bıktık şu Amerikalıların dünyayı kurtarmasından. kim yer artık bu kokmuş ayakları ? gitmeyelim kardeşim peşinen.
BeğenBeğen